Emil Kiszka urodził się 5 grudnia 1926 roku w Krywałdzie, obecnej dzielnicy Knurowa. Był wychowankiem klubów Lignoza i Unia Krywałd. Specjalizował się w biegach na krótkich dystansach. Był 3-krotnym mistrzem Polski w biegu na 100 metrów (1950 – Kraków, 1951 – Warszawa i 1952 – Wrocław), a 4 razy zdobywał na tym dystansie wicemistrzostwo Polski (1948 – Poznań, 1949 – Gdańsk, 1953 – Warszawa, 1955 – Łódź). W sztafecie 4 x 100 m był wicemistrzem Polski (1949 – Gdańsk) i brązowym medalistą (1954 – Warszawa). Na dystansie 200 metrów by l wicemistrzem Polski (1951 – Warszawa). Triumfował również w Halowych Mistrzostwach Polski w biegu na 60 metrów (1948 – Olsztyn i 1954 – Poznań) oraz na 80 metrów (1951- Poznań, 1955 – Warszawa), a w 1949 roku w Poznaniu zdobył srebro. Medale zdobywał również w skoku w dal. W 1948 roku w Poznaniu został mistrzem Polski, rok później w Gdańsku był drugi (w HM Polski był mistrzem w 1951 roku w Poznaniu i brązowym medalistą w 1948 roku w Olsztynie).
Emil Kiszka był rekordzistą Polski w biegu na 100 metrów (czas: 10,5 sekundy) oraz pięciokrotnie w sztafecie 4 x 100 metrów (40,9 sek.). Jego rekordy życiowe w pozostałych konkurencjach to 22,0 sek w biegu na 200 metrów, 7,32 m w skoku w dal i 12,94 m w trójskoku.
Na arenie międzynarodowej startował m.in. w Mistrzostwach Europy w Brukseli w 1950 roku, gdzie w biegu na 100 metrów był czwarty oraz Bernie (1954) w sztafecie 4 x 100 metrów. Startował w Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach w 1952 roku w biegu na 100 metrów oraz w sztafecie 4 x 100 metrów.
W latach 1957-59 Emil Kiszka występował w piłkarskiej drużynie Concordii Knurów.
Dwukrotnie znalazł się w czołówce najlepszych sportowców roku w Plebiscytu Przeglądu Sportowego. W 1950 roku był drugi, a rok później szósty. W 1952 roku otrzymał tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu. Po zakończeniu kariery Emil Kiszka był działaczem lekkoatletyki na Śląsku, wychowawcą młodzieży i sędzią. Sędziował m.in. w Halowych Mistrzostwach Europy w Katowicach w 1975 roku. Zmarł 9 lutego 2007 roku w Hurth w Niemczech.